Özet:
Amaç: Bu çalışmada deneysel olarak Diabetes Mellitus oluşturulan ratlarda aralıklı oruç uygulanmasının bazı biyokimyasal parametreler üzerindeki etkisini incelemek amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Bu amaçla çalışmada 28 adet erişkin Sparque Dawley rat kullanıldı. Gruplar; 1- Sağlıklı Kontrol Grubu (n=7), 2-Diyabetik Grup (n=7), 3- Sağlıklı-Aralıklı Oruç Grubu ve 4-Diabetli-Aralıklı Oruç Grubu (n=7) olarak belirlendi. Grup 2 ve 4 de bulunan ratlara diyabet oluşturmak için 0,01 M sodyum sitrat tamponu (pH 4.5) içinde streptozosin 50mg/kg intraperitonal olarak uygulandı. Kontrol grubu hayvanlara 0.01 M sodyum sitrat verildi. Enjeksiyonu takiben 7 gün sonra hayvanlar 12 saat süre ile aç bırakılarak glukoz düzeyleri ölçüldü. Diyabet doğrulandıktan sonra 3 ve 4. gruptaki hayvanlara 6 hafta aralıklı oruç (16:8) uygulandı. Uygulamaları takiben anestezi altında kan örnekleri alınan ratlardan elde edilen serum ve plazmalardan glukoz, Hb A1c analizleri spektrofotometrik olarak; IL-1, IL-6, TNF- ve CRP analizleri rat spesifik ELISA kitleri ile ölçüldü.
Bulgular: Ortalama CRP,TNF-, IL-1 ve IL-6 düzeyleri arasında istatistik önemde bir fark belirlenemedi. Serum ortalama TNF- düzeyleri deneysel diyabet oluşturarak normal beslenen grupta diğer tüm deneme gruplarından yüksek olarak saptandı. Diyabetli normal beslenen grubun ortalama serum glukoz (P=0.000) ve HbA1c (P=0.014) konsantrasyonları diğer tüm gruplardan anlamlı düzeyde yüksek saptanmıştır. Hem diyabet hemde sağlıklı gruplarda aralıklı oruç beslenmesinin serum glukoz konsantrasyonlarında anlamlı değişikliğe neden olmadığı belirlendi.
Sonuç: Tüm bu veriler, aralıklı oruç modelinin diyabetin inflamatuvar ve metabolik komplikasyonları üzerinde düzenleyici bir etki oluşturabileceğine işaret etmektedir. Ancak, bazı parametrelerde istatistiksel anlamlılık elde edilememesi, bu etkinin sınırlı veya dolaylı olabileceğini düşündürmektedir.
