Gestasyonel Diyabette Plasenta Dokularında İnsülin Direnci Ve İnflamasyonun Belirlenmesi

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı GDM’li kadınlardan alınan plasenta örneklerinde inflamasyon ve insülin direnci ile ilişkili biyomarkörlerin hamilelik öncesi diyabet tanısı almış hamile kadınlardan alınan plasenta örneklerindeki seviyesinin kıyaslanmasıdır. Gereç ve Yöntem: Çalışma, etik kurul onayı alındıktan sonra Aydın Adnan Menderes Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne gelen hamile kadınlardan alınan plasenta doku örnekleri ile gerçekleştirildi. Gestasyonel diyabetli kadınlardan (GDM grubu)(n:10), glukoz intoleransı olmayan gebelerden (kontrol grubu) (n:12) ve hamilelik öncesi diyabet tanısı almış kadınlardan (Pre-DM grubu)(n:10) plasenta örnekleriyle 3 grup belirlendi. Plasenta dokularında inflamasyon düzeyini belirlemek için IL-1β, IL-6, TNF-α sitokinleri ve NF-kB sinyal yolu q-PCR ve ELISA analizleri kullanılarak analiz edildi. ELISA analizinde, kullanılan standartlar (IL-1β, IL-6, TNF-α ve NF-kB) ile trofoblast hücrelerinde (Swan71) inflamasyon ortamı oluşturuldu. LPS+Pol I:C ve kontrol grubu da dahil olmak üzere 6 gruba insülin verilerek insülin sinyal yolu indüklendi. Daha sonra insülin sinyal yolağında önemli rol oynayan IRS-1, Akt, p-Akt ve p-IRS-1 protein ekspresyon seviyelerine bakıldı. Ardından her grupta sinyalin ne kadar aktive olduğu Western blot ile analiz edildi. Veriler tek yönlü ANOVA testi kullanılarak değerlendirildi. Bulgu: Çalışmadaki veri sonuçlarına göre plasenta dokularında mRNA düzeyinde IL-1β, IL-6, TNF-α ve NF-κB seviyeleri kıyaslandığında kontrol, GDM ve Pre-DM gruplarının hiçbirinde anlamlı bir fark gözlemlenmemiştir. Ancak bu durum ELISA analizi ile incelendiğinde IL-1β, IL-6, TNF-α ve NF-κB seviyeleri gruplar arasında farklı düzeyde olduğu tespit edilmiştir. IL-1β seviyesi, GDM grubunda ve Pre-DM grubunda kontrol gruba

17 göre; IL-6 ve TNF-α seviyesi, GDM grubunun diğer iki gruba göre; NF-κB seviyesi GDM grubu kontrole göre ve Pre-DM grubuna göre anlamlı bir şekilde artış gösterdiği sonucu elde edildi. İnflamasyon ortamı oluşturulan trofoblast hücrelerinde Akt fosforillenmesi TNF-α grubunda daha fazla görüldü. IRS-1 fosforillenmesi ise kontrole kıyasla en fazla TNF-α ve NF-κB grubunda elde edildi. Sonuç: Plasenta dokusunda GDM inflamasyonunun, Pre-DM grubuna göre görece arttığı gözlemlendi. Bu artış mRNA düzeyinde görülmedi ancak protein seviyesinde kontrol ve Pre-DM grubuna göre arttı. Bu durum inflamasyona neden olan etkenin maternal dokulardan gelen sitokinler olduğunu düşündürmektedir. Diyabette insülin direncinin neden olduğu inflamasyonun sonucunda salgılanan sitokinlerin, maternal dokudan plasentaya geçerek buradaki sitokin seviyesinde artışa neden olduğu sonucuna ulaşılabilir.

Anahtar kelimeler: Diyabet, Gestasyonel Diyabet, İnflamasyon, İnsülin Direnci, Plasenta.