Özet:
Amaç: Bu çalışmada çocukluk çağı travma yaşantılarının kuşaklararası döngüsünün duygu düzenleme güçlükleri, ebeveynin zihinselleştirmesi, ebeveynlik stilleri ve çocuk davranışı açısından incelenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: 6 Kasım 2021 ve 23 Mart 2022 tarihleri arasında çevrimiçi ortamda Google Surveys üzerinden gerçekleştirilen araştırmaya 4-17 yaş arasında çocuğu olan 225 kişi katılmıştır. Veriler, Sosyodemografik Bilgi Formu, Çocukluk Çağı Travmaları Ölçeği, Duygu Düzenlemede Güçlükler Ölçeği, Ebeveyn İçsel Düşünme İşlevselliği Ölçeği, Çok Boyutlu Ebeveynlik Stilleri Değerlendirme Ölçeği ve Güçler ve Güçlükler Anketi ile toplanmıştır. Verilerin analizinde tanımlayıcı istatistikler, Pearson korelasyon analizi, Çok Değişkenli Varyans Analizi (MANOVA), hiyerarşik regresyon ve aracılık analizi kullanılmıştır.
Bulgular: Korelasyon analizi sonuçları araştırmanın değişkenlerinin birbiriyle anlamlı ilişkileri olduğunu göstermiştir. Değişkenler cinsiyet ve medeni duruma göre farklılaşmamış; eğitim durumu, sosyoekonomik düzey, tedavi gerektiren ruhsal bir sorunun olup olmaması, maruz kalınan ihmal ve istismar türlerine göre farklılaşmıştır. Regresyon analizi sonuçları, çocukluk çağı travmatik yaşantıları, duygu düzenlemede güçlükler, zihinselleştirme öncesi puanlar, zihinsel durumların keskinliği, ve olumlu ve olumsuz ebeveynlik puanlarının çocuğun güçlük puanındaki varyansın %42’sini açıkladığını göstermiştir. Aracılık analizi sonuçlarına göre, ebeveynin çocukluk çağı travma yaşantılar ile çocuklarının güçlük puanları ilişkisinde, duygu düzenlemede güçlükler, zihinselleştirme öncesi düzeyi ve olumsuz ebeveynlik uygulamalarının tam aracı rol oynadığı saptanmıştır.
Sonuç: Araştırmanın sonuçları, çocukluk çağı travma yaşantılarının kuşaklararası aktarımında duygu düzenleme güçlükleri, zihinselleştirme kapasitesi ve olumsuz ebeveynlik uygulamalarının rol oynadığını göstermektedir.
