Bu çalışma Husserl ve Heidegger felsefelerinde Doğruluk ve Hakikat kavramlarını ele almaktadır. Ana hattında bir tür betimleme bulunmakla birlikte çalışmanın nihai savı şu doğrultudadır: Hem Husserl hem de Heidegger, klasik aydınlanmacı katı nesnel kavrayışı terk eden bir felsefi tutumu benimsemişlerdir. Husserl felsefesi kendi içinde bir nesnellik arayışı olarak ele alınmaya elverişli olmakla birlikte onun nesnellik ile öznelliği buluşturan bir tutumu vardır. Fenomonoloji ile Husserl felsefenin kadim anlayışını modern zamanın ruhuna uygun bir şekilde yeniden diriltmeye çabalamıştır. O bu doğrultuda bilimin bir işlev üstlenmesinin olası olduğunu ancak bilim ile kastedilenin pozitivizmin sınırlayıcı kavrayışı olmadığını iddia eder. Husserl doğa bilimi ile geleneksel kavrayışı, bütünselci bilim etkinliği olarak kesin bilim olarak felsefeyi inşa etmeye ve merkeze oturtmaya çabalar. Husserl, kesin bilim olarak felsefenin inşa edilebilmesi için doğruluk kavramına odaklanırken Heidegger sorunu epistemolojik sınırlarının dışına çıkarır ve ontolojik bir sorun olarak ele almak üzere doğruluk kavramının yerine daha çok hakikat kavramını merkeze alır. Burada önemli bir ayrışmanın olduğu dikkat çeker. Husserl sorunu epistemoloji ve bilgiye ulaşma üzerinden değerlendirirken, Heidegger eldeki bu sorunu ontolojik bir mesele olarak okur ve temel amacını varlığı anlama şeklinde ortaya koyar.
This study discusses the concepts of Truth and Aletheia in Husserl's and Heidegger's Philosophy. Along with a kind of description is located in the outline of the study, the conclusive argument will be in that direction: Both Husserl and Heidegger take a philosopical stand as abandoning the understanding of classical enlightened, strict and objective. Husserl's philosophy has an attitude that combines objectivity with subjectivity, while being suitable for itself as a quest for objectivity. With Phenomenology, Husserl makes an effort to resurrect the philosophy's archaic comprehension in accordance with spirit of modern time. He argues that it is possible to undertake a function of science in this direction and there is no understanding of what science means by limiting positivism. Husserl strives for construct philosophy as a rigorous science, as comprehensive the tradition and as holistic scientific activity and place this philosophy to center. When Husserl focuses on the concept of truth in order to construct the philosophy as a rigorous science, Heidegger takes the issue out of the epistemologic borders and he centralizes the concept of aletheia instead of truth for consider as an ontological issue. It draws attraction that there is an important seperation. While Husserl evaluates the problem through epistemology and knowledge access, Heidegger reads the problem as an ontological issue and reveals its main purpose in the form of understanding of existence.
