OBJECTIVE: The aim of this study was to examine the impacts of psychoeducation among caregivers of schizophrenic patients on both clinical course of the illness and on the level of expressed emotion(EE) in them.
MATERIALS and METHODS: The sample included schizophrenic patients who were admitted to psychiatry department as inpatients and their primary caregivers (N=39). Initially, a sociodemographic data form, Expressed Emotion Scale, Social Support Scales, State Anxiety Levels(STAI-I),The Inventories of Beck Depression and Anxiety were administered to 39 caregivers who aggreed to participate to the study. Also, the thirty-nine patients were assessed through by a sociodemographic data form, The Scales of Clinical Global Impression (CGI), and Calgary Depression; Positive and Negative Syndrome Scale (PANSS) and Brief Psychiatric Rating Scale (BPRS). A sixteen hours-structured expressed emotion education was administrated to caregivers within two weeks. The same scales were repeated at the end of third month following the education to seventeen schizophrenic subjects and their caregivers.
RESULTS: There were no significant differences between the clinical scores before and after Psychoeducation.We found no significant improvement in EE levels of caregivers. In addition, the scores of EE tended to decrease by the end of third month following education (p=0,057). The significant correlation between the scores of EE and the duration of illness(r=0.51, p=0.03) may suggest a decline to healthy conditions in EE reaction levels during the long-term course of the illness.
CONCLUSION: Psycho-educational programs as one of the fundamental nursing responsibilities are very important in adaptation of patients and their families to the institutions. Although it couldn't be shown in this study, it may be stated that, in schizophrenia therapy, in addition to the drug therapy and psychotherapeutic interventions to the patients psycho-educational programs for the families and caregivers might contribute to improve the expression of emotions, effective on the prognosis of the disease.
AMAÇ: Bu araşmanın amacı şizofreni hastalarına bakım veren ailelere yapılan psikoeğitimin, hastaların klinik gidişine ve bakımvericilerin duygu dışavurumu (DD) düzeyleri üzerine olan etkisini incelemektir. GEREÇ ve YÖNTEMLER: Araşmanın örneklemini Adnan Menderes Üniversitesi (ADÜ) psikiyatri kliniğine Mart 2004-Mart 2005 tarihleri arasında yatısı yapılan şizofreni hastaları ve bu hastaların primer bakım vericileri olusturmustur (N=39). Uygulamanın başında bir psikiyatri hemşiresi tarafından çalışmaya katılmayı kabul eden bakımverici 39 kisiye sosyodemografik özellikler soru formu, Duygudışavurum Ölçegi (DDÖ),Aile veArkadas Sosyal Destek Ölçekleri, 2 psikiyatrist tarafından Durumluk Kaygı Ölçegi (STAI-I), Beck Depresyon ve Anksiyete Ölçekleri; hastalara, psikiyatri hemşiresi tarafından sosyodemografik özellikler soru formu ve 2 psikiyatrist tarafından Klinik Global Izlenim (KGI), Kısa Psikiyatrik Degerlendirme Ölçegi (BPRS), Calgary şizofrenide Depresyon (CSD) Ölçegi, Pozitif ve Negatif Sendrom Skalası (PANSS)Ölçegi uygulanmıştır. Uygulamaya katılan bakımvericilere 2 hafta boyunca toplam 16 saat yapılandırılmış psikoeğitim uygulanmıştır. Eğitim verildikten sonraki 3.ayın sonunda aynı ölçekler yeniden uygulanmış, ancak çeşitli nedenlerle hastaneye gelmeyen 22 şizofreni hastası ve bakım vericisine ölçekler uygulanamamıştır. Bu nedenle çalışma 17 şizofreni hastası ve bakımvericisi ile tamamlanmıştır. BULGULAR: Hastaların başlangıç klinik skorları ile eğitim programından üç ay sonraki klinik skorlar arasında anlamlı farklılık bulunmamıştır. Bakım vericilerinin DD düzeylerinde eğitimle bir düzelme görülmemiş, ancak 3.ay sonunda DDÖ skorlarında istatistiksel anlamlılık düzeyine ulaşmasa da bir azalma eğilimi olduğu bulunmuştur (p=0,057). Eğitim programı bakım vericilerin arkadas ve aile sosyal destek algısını da etkilememiştir. DD skorları ile hastalık süresi arasında anlamlı düzeyde bir pozitif korelasyon bulunduğu için(r=0.51,p=0.03), hastalık süresi uzadıkça DD tepkilerinin sağlıklı düzeylere yaklastığı düşünülmüştür. SONUÇ: Temel hemşirelik sorumluluklarından biri olan psikoeğitimsel programlar hastaların ve ailelerinin topluma ve kurumlara uyum sağlamalarında son derece önemlidir. Bu çalışma ile gösterilememiş olsa bile şizofreni tedavisinde hastaya yönelik uygulanan ilaç tedavisi ve psikoterapötik girişimlerin yanında, ailelere ve bakım vericilere uygulanacak psikoeğitim programının hastalığın prognozunda etkili bir durum olan duygu dışavurumuna önemli katkılar sağladığı söylenebilir.
