People who had buried their dead from the Paleolithic Age onwards, were able
to maintain their tradition of burying people inside the settlement, dependent upon the
cult of the ancestors, during the Neolithic and Chalcolithic Ages. With urbanization,
specialization and the emergence of new architectural forms, burial outside the
settlements in cemeteries began to be established during the Early Bronze Age.
Deceased individuals, dependent upon belief in the afterlife, gender, age, were buried
outside the settlement with different gifts according to their position-status within the
community. In this thesis the Early Bronze Age cemetry/cemeteries of Anatolia have
been addressed, recorded in a catalogue together with the burial gifts, which can inform
us about the material texture of the social and cultural structure of the period.
Paleolitik Çağ’dan beri ölüsünü gömen insan, bu geleneğini ata kültüne bağlı
olarak Neolitik ve Kalkolitik Çağ boyunca yerleşim içi gömü uygulaması ile devam
ettirmiştir. Erken Tunç Çağı’nda mezarlıklar, kentleşme, uzmanlık alanlarında gelişim
ve yeni mimari unsurlar ile birlikte yerleşim yerlerinin dışındaki özel alanlara
yapılmaya başlamıştır. Bu dönem ölüler, öbür dünya inancına bağlı olarak, cinsiyet, yaş
ve toplum içerisindeki konumuna göre farklı hediyelerle birlikte gömülmüştür. Bu tezde
Erken Tunç Çağ Anadolu mezar/mezarlıklarının kataloğu yapılmış, dönemin sosyal ve
kültürel yapısına ışık tutacak ölü hediyeleri değerlendirilmiştir.
