High blood pressure, chronic hyperglycemia and diastolic dysfunction may cause morphlogical and hemodynamic changes in the left atrium, consequently instability and heterogeneity in atrial conduction. This is seen as an increase in P wave dispersion (PWD) on the electrocardiogram. Diastolic dysfunction is regarded as a intial stage of a diabetic and hypertensive cardiomyopathy. The aim of this study is to examine whether PWD can be used as a non-invasive marker of target organ damage in hypertensive and diabetic population. Material and methods: Sixty-five diabetic and/or hypertensive patients who had no coronary artery disease (mean age 50.9±5.5) and 20 healthy individuals (mean age 49.1±7.8) were enrolled in the study. Systolic and diastolic functions of all cases were evaluated by echocardiography, PWD from 12-lead surface ECG was calculated and microalbuminuria levels were assessed. PWD cutoff value was 40 msec. Results: Mean PWD was 31.3±2.4 msec in hypertensive patients, 34.7±3.9 msec in diabetic patients and 39.3±3.7 msec in patients with both. In the control group mean PWD was 25.6±8.8 msec. PWD was significantly higher in the study group (p= 0.015). Tissue Doppler mitral E, pulse wave Doppler mitral E velocities were significantly lower and microalbuminuria levels were significantly higher in patients with PWD 40 msec. Conclusion: PWD was found to be correlated with diastolic functions in hypertensive and diabetic patients. Thus, the results support the hypothesis that PWD can be used as a non-invasive marker of target organ damage in the hypertensive and diabetic population.
üksek kan basıncı ve hiperglisemi sol atriyum miyokardında morfolojik degisikliklere neden olmaktadırlar. Bununla birlikte gelisen diyastolik disfonksiyon nedeniyle sol atriyumda hemodinamik degisiklikler meydana gelmektedir. Bunlara baglı olarak sol atriyum dokusunda elektriksel iletide degisiklik ve düzensizlik olusmaktadır. Bu olay elektrokardiyogramda artmıs P dalga dispersiyonu (PDD) seklinde görülmektedir. Diyastolik disfonksiyon hipertansif ve diyabetik hastalarda kardiyak hasarın, hipertansif ve diyabetik kardiyomiyopatinin öncü bulgusu olarak düsünülmektedir. Bu çalısmanın amacı hipertansif ve/veya diyabetik hastalarda PDD’nun kardiyak uç organ hasar belirteci olarak kullanımını arastırmaktır. Yöntem: Çalısmaya koroner arter hastalıgı veya baska kronik hastalıgı olmayan, esansiyel hipertansiyon ve/veya tip 2 diyabet nedeniyle tedavi gören 65 hasta (ortalama yas 50.9±5.5) alındı. Saglıklı 20 bireyden (ortalama yas 49.1±7.8) kontrol grubu olusturuldu. Sistolik ve diyastolik ekokardiyografi parametreleri, PDD ve mikroabüminüri (MAÜ) düzeyleri degerlendirildi. PDD 40 ms patolojik olarak degerlendirildi Bulgular: Hasta grubuna PDD ortalaması hipertansiflerde 31.3±2.4 ms, diyabetiklerde 34.7±3.9 ms, her iki hastalıgı olanlarda 39.3±3.7 ms olarak saptanmıstır. Kontrol grubunda ortalama PDD 25.6±8.8 ms olarak saptandı. Hasta grubunda PDD anlamlı derecede uzun saptandı (p= 0.015). Her üç hasta grubunda da PDD diyastolik fonksiyon belirteçleri olan doku Doppler mitral E ve mitral E dalga hızlarıyla iliskili bulunmustur. PDD 40 ms olanlarda MAÜ düzeyi belirgin derecede yüksektir. Sonuç: Hipertansif ve/veya diyabetik hastalarda PDD diyastolik fonksiyonlar ve MAÜ düzeyi ile iliskilidir. Bu sonuç PDD nin bu hastalarda uç organ hasarının ucuz ve girisimsel olmayan bir belirteci olarak kulanılabilecegi hipotezini desteklemektedir.
